|
Fuĝas neĝoj kaj revenas al la kampo la herbo freŝa, al la bosko la frondharar', ŝanĝas sin la tervizaĝo kaj malkreske ĉe bordoj siaj preterfluas jam la river', nun Gracia kun la nimfoj, kun la du fratinoj aliaj danci nude kuraĝas jam. Senmortecon ne esperu — jar' admonas, kaj de vi belan tagon haste rabanta hor'. Frido cedas al Zefiroj, la printempo al la somero, kaj tiu baldaŭ mortos mem, se l' aŭtuno pomoporta ŝutos fruktojn, poste aliros vintro kun la pigra nebul'. Sed riparas la difektojn de l' ĉiel' la rapidaj lunoj, dum, se ni falis al la lok', kie Aeneas la patro, Tullus riĉa kaj Ancus loĝas, polvo kaj ombro estos ni. Kiu scias, ĉu aldonos novan tagon al hodiaŭoj por vi la dioj de l' ĉiel'? Tiom savos vi el manoj avidegaj de l' heredantoj kiom plaĉe vi ĝuos mem. Se vi foje falos morte kaj decidos jam pri vi Minos per sia akre brila juĝ', ho Torquatus, vin jam povos nek nobelec', nek elokvento revivigi, nek la piec', ĉar ne povas Hippoliton ĉastan liberigi Diana el la tenebroj de l' submond', nek de sia tre amata Pirithous Lethe-katenojn rompi kapablas Theseus. |